Natrii tetraboras zwany jest także popularnie Boraksem. Spotykany w przyrodzie w postaci minerału tinkalu – boraksu rodzimego, jednakże dla celów farmaceutycznych jest pozyskiwany wyłącznie w sposób syntetyczny. Sodu tetraboran jest surowcem farmaceutycznym stosowanym obecnie wyłącznie zewnętrznie. Wykazuje działanie antyseptyczne, ściągające oraz przeciwgrzybiczne. Działa też przeciwświądowo i przeciwobrzękowo. Wykorzystywany również jako tradycyjny środek przy leczeniu stanów zapalnych błon śluzowych nosa, gardła, spojówek i pochwy. Ewentualnie środek dezynfekujący drobne skaleczenia. Tetraboran sodowy to związek toksyczny. Cechuje się powolnym wydalaniem z ustroju, co jest związane ze zjawiskiem kumulacji. Długotrwałe stosowanie tej substancji farmaceutycznej, szczególnie w wysokich stężeniach, na znaczne powierzchnie wymaga ostrożności. Istotnym jest, iż tetraboran może się wchłaniać z błon śluzowych, a także przez nieuszkodzoną skórę. W recepturze aptecznej sporządzane są roztwory wodne tetraboranu sodu (służące do odkażania ran), roztwory glicerynowe (przy sporządzaniu maści, kremów). Boraks wykorzystuje się też w postaci leku jałowego do użytku okulistycznego np. krople do oczu czy płyny do ich przepłukiwania.

Efedryny chlorowodorek to substancja farmaceutyczna pobudzająca układ współczulny w sposób bezpośredni. Z kolei pośrednio działa poprzez uwalnianie noradrenaliny z zakończeń nerwowych. Efedrosan stosuje się przede wszystkim w celu pobudzenia ośrodkowego układu nerwowego, podwyższenia ciśnienia tętniczego krwi (stosowany w leczeniu niedociśnienia), przyśpieszenia akcji serca, rozszerzenia oskrzeli (rozkurcz mięśni gładkich), zmniejszenia przepływu krwi przez tętnice trzewne i zaopatrujące skórę, zwiększenie przepływu krwi przez tętnice wieńcowe, mózgowe i zaopatrujące mięśnie prążkowane, zwiększenie siły skurczu mięśnia sercowego. Surowiec farmaceutyczny wykorzystywany w stanach podciśnienia, zapobiegawczo w dychawicy oskrzelowej, a także w bloku przedsionkowo-komorowym. Obkurcza obwodowe naczynia krwionośne (skórne) oraz jelitowe, podnosząc ciśnienie krwi. Efedryna w porównaniu do adrenaliny działa dłużej, choć jest słabsza. Silnie pobudza ośrodkowy układ nerwowy, ośrodki wegetatywne, pracę serca, także wzwód prącia i łechtaczki, zwiększając odbiór doznań seksualnych, wzmagając i wydłużając skurcze ejakulacyjne. Hamuje opróżnianie pęcherza moczowego, gdyż kurczy jego zwieracz. Zwiększa nie tylko napięcie mięśni, ale też siłę fizyczną oraz zdolność postrzegania i zapamiętywania. Intensyfikuje gotowość i chęć do pracy psychicznej czy fizycznej, efektywnie zwiększając jej wydolność.

Fenobarbital sodowy to substancja farmaceutyczna działająca uspokajająco, w większych dawkach także nasennie i przeciwdrgawkowo. Wpływa na zmniejszenie szybkości przemiany materii, zużycia tlenu przez tkankę mózgową, hamuje proces fosforylacji, syntezę i wydzielanie acetylocholiny z neuronów oraz uwalnianie norepinefryny (noradrenaliny). Ma działanie przeciwskurczowe, dzięki obwodowym zmniejszeniu napięcia mięśni gładkich. Surowiec farmaceutyczny stosowany przy leczeniu padaczki. Surowiec farmaceutyczny do receptury aptecznej wykorzystywany często przy sporządzaniu substancji leczniczych dla dzieci.

Kodeiny fosforan półwodny, zwany też Codeinum phosphoricum lub Methylmorphinum phosphoricum, to pochodna morfiny. Wykazuje podobne działanie jak morfina, lecz znacznie słabsze. W odróżnieniu od morfiny dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego. Metabolizowana jest w wątrobie w 10% do morfiny na drodze demetylacji. Surowiec wykazuje ośrodkowe właściwości przeciwkaszlowe, zwalnia rytm oddychania oraz działa przeciwbólowo. Pomimo słabszego działania, podobnie jak morfina, może powodować uzależnienie psychiczne i fizyczne. Jako surowiec farmaceutyczny w recepturze aptecznej jest coraz rzadziej stosowany samodzielnie, natomiast często wchodzi w skład wielu leków złożonych.

Lidokainy chlorowodorek, zwany też Chlorowodorkiem lignokainy lub Chlorowodorkiem ksylokainy, to organiczny związek chemiczny z grupy amidów o działaniu miejscowo znieczulającym. Wynika to ze zdolności surowca do blokowania przewodzenia impulsów w komórkach nerwowych. Ponadto, lidokaina to lek przeciwarytmiczny z grupy Ib wg klasyfikacji Vaughana Williamsa. Stabilizuje błony komórkowe przez zahamowanie szybkiego przepływu jonów sodowych i niedopuszczenie do depolaryzacji komórki pod wpływem docierającego bodźca. Lidokaina skraca czas trwania potencjału czynnościowego i okresu refrakcji. Działanie to dotyczy włókien Purkiniego oraz błony mięśniowej komór. Zmniejsza automatyzm serca. Działanie nasila się w przypadku dużej częstotliwości rytmu serca, hipokaliemi, kwasicy, w tkance niedokrwionej. Substancja farmaceutyczna stosowana jako środek do znieczuleń miejscowych: błon śluzowych i skóry, w znieczuleniach nasiękowych, zewnątrzoponowych, podpajęczynówkowych, doopłucnowych, odcinkowo dożylnych, blokady nerwów obwodowych i splotów nerwowych. Ponadto stosowany w komorowym zaburzeniu rytmu serca (częstoskurcz komorowy, przedwczesne skurcze komorowe, szczególnie w przebiegu świeżego zawału serca lub po przedawkowaniu glikozydów naparstnicy). Znajduje zastosowanie w wielu gałęziach lecznictwa, m. in. chirurgii, dermatologii, ginekologii, laryngologii, okulistyce, stomatologii, urologii. Surowiec farmaceutyczny wykorzystywany w recepturze aptecznej do sporządzania roztworów wodnych, etanolowych, żeli, maści, kremów, kropli do oczu, czopków doodbytniczych. Surowiec recepturowy stosowany w kompozycjach z innymi substancjami leczniczymi.