Natrii tetraboras zwany jest także popularnie Boraksem. Spotykany w przyrodzie w postaci minerału tinkalu – boraksu rodzimego, jednakże dla celów farmaceutycznych jest pozyskiwany wyłącznie w sposób syntetyczny. Sodu tetraboran jest surowcem farmaceutycznym stosowanym obecnie wyłącznie zewnętrznie. Wykazuje działanie antyseptyczne, ściągające oraz przeciwgrzybiczne. Działa też przeciwświądowo i przeciwobrzękowo. Wykorzystywany również jako tradycyjny środek przy leczeniu stanów zapalnych błon śluzowych nosa, gardła, spojówek i pochwy. Ewentualnie środek dezynfekujący drobne skaleczenia. Tetraboran sodowy to związek toksyczny. Cechuje się powolnym wydalaniem z ustroju, co jest związane ze zjawiskiem kumulacji. Długotrwałe stosowanie tej substancji farmaceutycznej, szczególnie w wysokich stężeniach, na znaczne powierzchnie wymaga ostrożności. Istotnym jest, iż tetraboran może się wchłaniać z błon śluzowych, a także przez nieuszkodzoną skórę. W recepturze aptecznej sporządzane są roztwory wodne tetraboranu sodu (służące do odkażania ran), roztwory glicerynowe (przy sporządzaniu maści, kremów). Boraks wykorzystuje się też w postaci leku jałowego do użytku okulistycznego np. krople do oczu czy płyny do ich przepłukiwania.

Kamfora jest związkiem zaliczanym do grupy terpenów, ma postać białego krystalicznego proszku o silnym, charakterystycznym zapachu. Tradycyjnie pozyskiwana z drewna cynamonowca kamforowego, obecnie wytwarzana jest głównie syntetycznie. Substancja dobrze rozpuszcza się w etanolu, natomiast trudno w wodzie i glicerolu. Kamfora działa miejscowo rozgrzewająco, słabo przeciwświądowo, poprawia ukrwienie skóry. Jako surowiec farmaceutyczny do receptury aptecznej wykorzystywana jest głównie przy sporządzaniu preparatów do stosowania zewnętrznego: maści oraz roztworów w stężeniu 1,0%-10,0%. Najbardziej znanym przykładem wykorzystania tego składnika, jest maść kamforowa sporządzana na wazelinie hydrofilowej (FP XII). Kamforę wykorzystać można także do przygotowania spirytusu oraz oleju kamforowego (FP XII), które są składnikami wyjściowymi dalszych receptur. Preparaty z tym surowcem stosowane są do nacierań w bólach reumatycznych i stawowych, a także pomocniczo w nieżycie nosa oraz łagodzeniu objawów przeziębienia.

Chloramfenikol jest antybiotykiem bakteriostatycznym o szerokim zakresie działania zarówno na bakterie Gram-ujemne, jak i Gram-dodatnie, riketsje, neoriteksje, Mycobacterium, Chlamydia. Chloramfenikol stosowany jest w leczeniu zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i zakażeń układu oddechowego. Miejscowo stosowany w zakażeniach skóry, gałki ocznej, ucha. W stosunku do penicylin, cefalosporyn, makrolitów działa antagonistycznie, potęguje działanie depresyjne na układ krwiotwórczy fenylbutazonu, indometacyny i kotrimoksazolu. Nasila działanie przeciwzakrzepowe pochodnych kumaryny oraz kardiotoksyczne działanie hydantoiny. Substancja farmaceutyczna w dość szybki sposób ulega wchłonięciu z jelit do krwiobiegu. Ma też zdolność przenikania do tkanek, płodu, mleka czy mózgu. Ograniczone wskazania do stosowania chloramfenikolu związane są z dużą jego toksycznością narządową. Może powodować anemię, uszkodzenia szpiku kostnego, a nawet zanik białych ciałek krwi oraz granulocytów. Sporadycznie może wywoływać zaburzenia świadomości, depresję i zaburzenia widzenia. Chloramfenikol to surowiec farmaceutyczny do receptury aptecznej używany przy sporządzaniu maści, kremów, roztworów spirytusowych, czasem także past, papek, gałek dopochwowych, żeli, mleczek. Substancja recepturowa stosowana też w kompozycji z innymi substancjami leczniczymi do wytwarzania recepturowych leków okulistycznych, maści i kropli do oczu.

Dithranol, zwany też Cygnoliną lub Antraliną, to substancja otrzymywana w sposób syntetyczny. Jest to pochodna fenolowa (antranolu) oraz pochodna wcześniej stosowanej chryzarobiny o podobnych właściwościach, otrzymywanej naturalnie z pnia drzewa Andira araroba, występującego w Brazylii i Wschodniej Azji. Wykorzystywana w lecznictwie od przeszło 120 lat. Jest to substancja farmaceutyczna o właściwościach antymitotycznych. Wynika to z tego, że z dithranolu pod wpływem tlenu powstaje rodnik dithranolu oraz inne reaktywne cząsteczki (tlen singletowy, anion nadtlenkowy i rodniki hydroksylowe). Obecność tych form w komórce powoduje spowolnienie podziałów komórkowych. Cechuje się działaniem silnie keratoplastycznym, keratolitycznym (w zależności od zastosowanego stężenia), bakteriobójczym, grzybobójczym, przeciwłojotokowym. Dawniej dithranol stosowany był powszechnie w leczeniu grzybic, liszajów, wyprysków oraz innych chorób skóry wymagających stosowania leków redukujących (w stężeniach 0,02–0,1%). Obecnie w wymienionych wskazaniach stosowany jest bardzo rzadko. Obecnie jest najczęściej stosowany w leczeniu łuszczycy. Surowiec farmaceutyczny wykazuje dużą skuteczność w zwalczaniu tej choroby, wydłużając okresy remisji. Substancja do receptury aptecznej do użytku zewnętrznego, służąca do wytwarzania maści, past, kremów, czasem też roztworów alkoholowo-eterowych, eterowych, kolodionowo-eterowych. Często przepisywany jako surowiec recepturowy z innymi substancjami pomocniczymi, szczególnie natłuszczającymi.